ابعاد و مساحت زمین فوتبال

شرایط بازی فوتبال:
در این بازی هر تیم دارای ۱۱ بازیکن است که یکی از آن‌ها در دروازه قرار می‌گیرد و بقیه با توجه به استراتژی بازی در نقاط مختلف زمین قرار می‌گیرند. در تقسیم‌بندی دقیق، بازیکن‌ها با توجه به مکان قرارگیری‌شان در زمین به مدافع، هافبک و مهاجم تقسیم می‌شوند.
داوری مسابقات فوتبال به عهده چهار داور است. یکی از داوران که به نام داور وسط معروف است که در زمین فوتبال همراه با بقیه بازیکنان حرکت می‌کند، دو کمک داور نیز در کناره‌های زمین قرار می‌گیرند و داور چهارم نیز بیرون زمین است.
هر تیم فوتبال، دست کم  دارای یک سرمربی، یک مربی و یک مربی دروازه‌بان است. هم‌چنین هر تیم دارای تعدادی بازیکن ذخیره‌است که می‌توانند در میان بازی با بازیکن‌های درون زمین تعویض شوند. تعداد تعویض‌های هر تیم به سه تعویض محدود است.

اندازه های زمین فوتبال:
با توجه به اینکه مقررات فوتبال در انگلستان شکل گرفته است، اندازه زمین فوتبال هم در واحدهای امپریال بیان شده است و در قوانین مسابقه نیز معادل‌های متریک آن نیامده است، استفاده از واحدهای اندازه‌گیری به‌طور سنتی حتی در خارج از بریتانیا نیز مرسوم است.
مساحت زمین فوتبال:
یک زمین استاندارد فوتبال بزرگسالان برای مسابقات بین‌المللی می‌بایست ۱۱۰  تا ۱۲۰ یارد (قدم) (معادل ۱۰۰ تا ۱۱۰ متر) طول و ۷۰ تا ۸۰ یارد (۶۴ تا ۷۵ متر) عرض داشته باشد. زمین‌های مسابقات داخلی، می‌تواند بین ۹۱ تا ۱۲۰ متر طول و ۴۵ تا ۹۱ متر عرض داشته و نباید مربع باشد.

خط کشی:
علامت گذارى زمین بازى بوسیله خطوط مشخص می شود، ضخامت خطوط متعلق به محوطه مربوط مى باشد. خطوط بلندتر را خطوط طولى و خطوط کوتاه تر را خطوط دروازه می نامند. ضخامت کلیه خطوط نباید بیشتر از ۱۲ سانتی متر باشد. زمین بازى بوسیله خط میانى به دو نیمه تقسیم می شود. مرکز زمین بازى در وسط خط میانى مشخص می شود و یک دایره به شعاع ۹٫۱۵ متر در اطراف آن رسم شده می شود.
دروازه:
یک دروازه مستطیل شکل در میان خط عرضی (یا خط گل) گذاشته می‌شود که فاصله تیرک‌های عمودی آن از یکدیگر ۸ یارد (۷٫۳۴ متر) و فاصله تیرک افقی از زمین ۸ فوت (۲٫۴۴ متر) است. تیرهاى عمودى و افقى باید در عرض و عمق یکسان بوده و نباید بیشتر از ۱۲ سانتى متر باشند. تور مى تواند به تیرهاى عمودى و افقى و زمین پشت دروازه متصل شود و براى دروازه بانها مجال حرکت در فضاى وسیعى را بوجود آورد. رنگ تیرهاى عمودى و افقى دروازه باید سفید باشند. دروازه ها باید بطور محکم برروى زمین نصب شوند. دروازه هاى قابل حمل تنها موقعى مى تواند مورد استفاده قرار گیرند که نیاز فوق را براورده کنند.
محوطه جریمه (۱۸ قدم، پنالتى):
در جلوی هر دروازه محوطه مستطیل شکلی وجود دارد، به عرض ۱۶٫۵ متر و طول ۴۰٫۳ متر، از خط دروازه، که به محوطه جریمه و محوطه هجده قدم یا پنالتی معروف است، در این محوطه دروازه‌بان قادر است توپ را با دست لمس کرده و بگیرد و خطای بازیکنان حریف با ضربه پنالتی جریمه می‌شود.

محوطه گل:
محوطه دروازه در انتهاى هر نیمه زمین به صورت زیر معین می شود:
در جلوی دروازه مستطیلی  با عرض ۶ یارد (۵٫۵ متر) وجود دارد و  طول آن نیز از دو طرف تیرهاى عمودى دروازه  به فاصله ۵٫۵ متر  بلندتر است و بر روى خط عرضی دروازه به طرف گوشه ها رسم می شود. این خطها به فاصله ۵٫۵ متر به طرف داخل زمین بازى کشیده و با خطى که با خط دروازه موازی است، به هم متصل می شوند. محوطه محدود شده بوسیله این خطوط و خط دروازه را، محوطه دروازه یا همان گل می نامند. ضربه های شروع مجدد بازی در هنگام خروج توپ از خط عرضی از داخل این محوطه زده می شود.

قوس کرنر
یک ربع دایره به شعاع ۱ متر از میله پرچم گوشه زمین، در داخل زمین بازى رسم می شود.
میله هاى پرچم
میله پرچمى که ارتفاع آن کمتر از ۱٫۵ متر نیست و نوک تیزى ندارد در گوشه هاى زمین بازى نصب می شود. چنین پرچمى را مى توان در دو طرف خط مرکزى و به فاصله حداقل ۱ متر در خارج از خط طولى قرار داد.

چمن
چمن مهمترین جزء زمین فوتبال است. بطوریکه یکی از عوامل مهم در پیشرفت فوتبال هر کشور وجود زمین‌های چمن مناسب می‌باشد و یکی از فاکتورهای شناسایی سطح فوتبال یک کشور، وضعیت چمن استادیوم‌های آن کشور می‌باشد. چمنهای فوتبال بر دو نوع طبیعی و مصنوعی می‌باشند.
خراب شدن زود هنگام چمن‌های طبیعی صاحبان باشگاه‌ها و دست اندرکاران ورزش را بر آن داشته تا جایگزین واقعی برای چمن طبیعی به لحاظ تحمل بیشتر زمین بازی در مقابل تعدد و ترافیک تیمها، جلوگیری از اتلاف وقت برای بازسازی زمین، قابلیت زمین برای بازی در برف و باران و پیش گیری از گل آلوده شدن سطح چمن، انتخاب نمایند. به همین منظور چمن‌های مصنوعی را جایگزین چمن‌های طبیعی کردند.

منابع:
www.netsport-magazine.com
www.wikipedi.org